Moja siostra ... (tytuł roboczy: Przełamać depresję - odzyskać siebie)
Informacyjno-dydaktyczny film paradokumentalny (55 min)

projekt wspierają:

Postępująca atomizacja społeczeństwa, wzrost ilości problemów życia codziennego oraz oczekiwań wobec celów życiowych naraża współczesnego człowieka na przeżywanie stanów lękowych i depresji. Według statystyk są one udziałem prawie co czwartej osoby. Kiedy uwzględni się udział w cierpieniu także najbliższych oznacza to znaczący wzrost osób zmagających się z tym problemem. Depresja jest chorobą, która destrukcyjne wpływa na życie nie tylko chorego ale również życie bliskich. Często bliscy i otoczenie nie są świadomi potrzeby pomocy, traktują stany chorego jako lenistwo, niechlujstwo, grubiaństwo. Odrzucenie zaś pogłębia depresję. Chory często jest nierozumiany i odrzucany przez najbliższych, a właśnie oni powinni mu pomóc. Z depresji samemu się nie wychodzi, jest potrzebna pomocną dłoń.
Idea filmu wynika z faktu dostrzeżenia potrzeby pokazania procesu przemiany postaw wobec choroby dwóch stron: osoby chorej i osoby zdrowej, która powinna pomóc. Film ma także uwrażliwić widza na ludzi wycofanych, smutnych i zalęknionych, bo zasługują oni bardziej na uwagę, niż na odrzucenie. Ta postawa może odmienić ich życie, a być może nawet niejedno życie uratować. Dane dotyczące społeczeństw europejskich wskazują, że co najmniej 27% dorosłej populacji w przeciągu roku doświadczyło co najmniej jednego z zaburzeń psychicznych (takich jak zażywanie substancji szkodliwych, psychozy, depresje, lęki i zaburzenia odżywiania). Według WHO - Międzynarodowej Organizacji Zdrowia w ciągu roku 1 osoba na 15 cierpi na ciężką odmianę depresji, a w ciągu swojego życia 4 osoby na 15 zmaga się z lękami i różnymi formami depresji (dane dla Europy).

Celem zadania jest za pośrednictwem wyprodukowania i rozpowszechnienia informacyjno-dydaktycznego filmu paradokumentalnego, dotarcie do jak najszerszego ogółu z przesłaniem, że osoby chore powinny zwrócić się o pomoc, a osoby zdrowe powinny być wyczulone na stany psychiczne bliskich, kolegów, współpracowników. Konieczne jest uświadomienie ogółowi faktu bardzo częstego występowania schorzeń psychicznych oraz potrzeby ich odstygmatyzowania, a przede wszystkim pokazanie dróg wyjścia. Z tym przesłaniem należy dotrzeć do jak największej liczby odbiorców. Film jest znakomitym medium w tym zakresie.

Koncepcja filmu
Obrazy w filmie ukażą historię dwóch sióstr; starszej (50 lat) i młodszej (40 lat). Relacja pomiędzy nimi poddana zostanie destrukcyjnemu oddziaływaniu depresji. Młodsza siostra jest racjonalna, odważna, wychodzi problemom życiowym naprzeciw. Starsza siostra jest wrażliwa na cierpienia innych osób oraz zwierząt, spokojna, wycofana, choć dotychczas radziła sobie w życiu. Pojawiają się u niej stany lękowe, kłopoty z zasypianiem, zmienne nastroje i przestaje sobie radzić z życiem, izoluje się od znajomych i bliskich. Młodsza siostra pomaga starszej jedynie z przymusu i nie rozumie przyczyn jej zachowań.
Pogłębiający się rozdźwięk między siostrami prowadzi do przełomu, w którym chora siostra zrozumie potrzebę zwrócenia się o pomoc i rozpoczęcie leczenia, a siostra zdrowa zrozumie, że przyczyną nieakceptowanych zachowań siostry jest choroba i że musi siostrę wspierać w procesie zdrowienia. Pod wpływem leczenia chora siostra przezwycięża depresję i lęk, przestaje negatywnie myśleć o sobie, upora się z bólem emocjonalnym oraz nauczy się akceptować siebie i swoje uczucia. W filmie:
- zaprezentowane zostaną wspomnienia i doświadczenia ludzi zmagających się z depresją
  oraz sposoby w jaki ją przezwyciężają,
- zostanie pokazane, że inni także cierpią na takie dolegliwości i że nie należy się poddawać,
  lecz szukać pomocy i sposobów wyjścia z takiego staniu,
- podane zostaną wskazówki dla partnerów osób dotkniętych osłabieniem radości życia:
  twój partner oczekuje pomocy nawet wówczas, kiedy wyraża niezadowolenie,
  gdy mu pomagasz,
- pokazane zostaną potrzeby rozpoznawania symptomów depresji i konieczność poszukiwania
  pomocy jako najważniejszy i krytyczny punkt na drodze do wyzdrowienia,
- pokazana zostanie potrzeba dokonywania prób wyjścia z depresji na każdym jej etapie
  i konieczność unikania popadania w błędne koło: jest mi smutno więc jestem nic nie warty,
  jestem nic nie warty bo jest mi smutno,
- pokazane zostanie, że stany niedyspozycji psychicznej należy traktować jako szansę
  samorozwoju i ubogaconego sposobu patrzenia na siebie i innych,
- pokazane zostaną sposoby odzyskania radości życia i witalności jako stanu przeciwstawnego
  do depresji.

Konstrukcja filmu
Film będzie miał wyraźne oddzielenie czasowe zdarzeń. Pierwsza część ukaże narastający rozdźwięk między siostrami z powodu postępującej, jednak „ukrytej” choroby, młodszej z powodu niezrozumiałego „tracenia” kontaktu ze starszą siostrą. Moment kulminacyjny przypadnie na okres jesienno-zimowy „sprzyjający” izolacji społecznej i popadaniu w depresję. Druga część filmu odkryje przyczyny choroby i niektóre z możliwości powrotu do zdrowia dzięki wsparciu życzliwych osób, między innymi młodszej – „odzyskanej” siostry. Przykład relacji dwóch sióstr zarówno między sobą jak i z otoczeniem posłuży do zobrazowania skutków wynikających z doświadczania depresji.
Komunikacja między siostrami zostaje zakłócona przez nieumiejętność podjęcia rozmowy o trudnych sytuacjach, o chorobach, itp. Z jednej strony bowiem siostrę „zdrową” charakteryzuje racjonalizm, odwaga wychodzenia z inicjatywą, podejmowanie wyzwań. Z drugiej strony natomiast siostrę „chorą” charakteryzuje brak potrzeby podejmowania aktywności na różnych polach życia, lękliwość, zmienne nastroje. Skutkiem owych różnic między siostrami jest coraz większa „obcość”, ponieważ jedna siostra nie rozumie zachowania tej drugiej, więc pomaga jej jedynie z przymusu. Siostra chora natomiast czuje się odrzucona nawet przez najbliższych, przez „siostrzaną duszę”, która nie rozumie jej postrzegania świata, jej wrażliwości na cierpienie, zarówno ludzi jak i zwierząt. Siostra „chora” nie dostrzega jednak, że jej wrażliwość na innych nie prowadzi do podejmowania działań zmierzających do poprawy sytuacji innych, ponieważ sama nie radzi sobie z zaspokojeniem własnych potrzeb.
Koncepcja inscenizacji i realizacji technicznej
W filmie naprzemiennie narrację prowadzą siostry. W pierwszej części bardziej aktywna jest w narracji młodsza siostra. W drugiej części – starsza. W filmie najważniejsze są emocje i pokazanie wewnętrznego świata starszej siostry z dwóch perspektyw – jej własnej i młodszej. Istotne jest pokazanie potrzeby bliskości, a także rozejścia się emocjonalnego, fizycznego i społecznego obydwu dziewczyn, a następnie po kulminacji dramatyzmu samotności ukazanie możliwości „naprawienia” relacji, wzajemnej komunikacji, dialogu i samodzielności, ale pamiętając, że w pobliżu jest życzliwa „dusza siostrzana”. Dusza ta czasem jest siostrą, czasem bratem, czasem kolegą/koleżanką z pracy, itp. Jak i pokazanie że, możemy kierunkować swoim życiem poprzez bycie aktywnym. Kamera podąża zatem śladem najpierw dwóch sióstr, następnie naprzemiennie pokazując ich oddalenie się, aby znowu powrócić do wspólnego obrazu i rodzącej się nadziei na odbudowanie życia emocjonalnego, rodzinnego, społecznego.
Scenografia będzie „neutralna”, aby tło pomieszczeń nie odrywało widza od dramatyzmu rozgrywających się scen opowiadanych przez aktorki. Rytm opowiadania będzie zmienny, w zależności od etapu postępowania akcji filmu. Poszukiwać będziemy jak najbardziej odpowiedniej perspektywy ukazania postaci, ich narracji i dramatyzmu akcji.
Lokalizacja planów filmowych planowana jest w:
- mieszkaniu starego budownictwa,
- w plenerach województwa zachodniopomorskiego
- w studio filmowym producentów filmu.

Specyfika tematu; kiedy osoby chore na depresję, nie mogą wystąpić przed kamerą oznacza konieczność zatrudnienia aktorek. W ostatnich latach natomiast coraz intensywniej pracujemy nad filmami dokumentalnymi fabularyzowanymi, dlatego w naszych dokumentach coraz częściej rzeczywiste losy odgrywane są przez aktorów. Liczymy na wykorzystanie wieloletniego, między innymi, teatralnego doświadczenia aktorek grających główne role. Aktorki brały też udział w innych naszych inscenizacjach filmowych, zatem współpraca zdjęciowa powinna przebiegać sprawnie, ponieważ wiemy, czego możemy oczekiwać we wspólnej pracy na planie filmowym.

powrót